Kurşun şafak söktü yüreğimde... Mavinin Fecri; ağarması bu. Her yer kör
edici aydınlık... Karanlıkta yolunu bulamadığın gibi güneşin (aydınlığın)
yoğunluğunda da bulunmaz yol...

Rüzgarım ne bir meltem gibi yumuşak ne de fırtına dal kıran,,, Saman alevi
gibiydi öfkem. Mavi bir hasretim vardı; ne enginler aşılmıştı da, takılıp kalmıştım
bir maviye... Gecenin buğusu gibiydi, gün ayınca geçerdi; gülerdi hüzünbaz... Yeni
bir gün umuduyla. Güneş damlalarıyla yıkanmış, aydınlık çehresiyle; yeniden
başlamalı hayata derdi. Bugün de bir ilk, ne dünün kahrı olsun, ne yarının kaygısı,
korkusu... Yine mavi bir masal yazalım. Kararmış, yağacak buluta inat yaşamak ve
görmek gerek mavinin derinini...